У той час:
Езус сказаў народу: Я хлеб жывы, які сышоў з неба. Калі хто будзе есці хлеб гэты, будзе жыць вечна. А хлеб, які Я дам, гэта цела Маё дзеля жыцця свету.
Юдэі спрачаліся паміж сабою, кажучы: Як Ён можа даць нам есці сваё цела?
Езус сказаў ім: Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі не будзеце есці цела Сына Чалавечага і піць крыві Ягонай, не будзеце мець у сабе жыцця. Хто есць Маё цела і п’е Маю кроў, мае жыццё вечнае, і Я ўваскрашу яго ў апошні дзень.
Бо цела Маё — праўдзівы спажытак, а кроў Мая — праўдзівы напой. Хто есць Маё цела і п’е Маю кроў, ува Мне ёсць, а Я — у ім.
Як паслаў Мяне жывы Айцец, і Я жыву Айцом, так і той, хто есць Мяне, будзе жыць Мною. Гэта той хлеб, які сышоў з неба, а не той, які елі айцы вашыя і памерлі. Хто есць хлеб гэты, будзе жыць навекі.
Гэта сказаў Ён у сінагозе, калі навучаў у Кафарнауме.


Збіраючыся на пір…

У першым чытанні мы чуем пра даволі дзіўную Мудрасць. Гэта не проста здольнасць ці талент, ці абстракцыйнае паняцце. Гэтая Мудрасць нібы жывая. Яна будуе дом, накрывае на стол, запрашае гасцей. Мудрасць – нібы Асоба. Многія даследчыкі Бібліі кажуць, што пад вобразам Мудрасці ў Старым Запавеце ўтоена Асоба Бога, альбо, больш дакладна, Асоба Духа Святога. Гэта Бог будуе дом, накрывае на стол і запрашае народ раздзяліць радасць разам з Ім. У Евангеллі гэты вобраз яшчэ больш набірае каларыту. Езус, прапаведваючы пра Царства Божае, ужывае прыпавесці пра Гаспадара, які пасылае слугаў запрасіць людзей на пір. Тут таксама можна ўбачыць сувязь з прыпавесцю пра дзесяць паннаў, якія чакаюць Гаспадара, каб увайсці з Ім на вяселле. Для некаторых размнажэнне віна ў кане Галілейскай – гэта таксама прадказанне таго вяселля, на якое запрашае нас Бог у сваё Царства. Зрэшты, нават міласэрны Айцец накрывае стол з прычыны вяртання свайго блуднага сына.

Усе гэтыя прыпавесці гавораць пра адно – Бог рыхтуе пір-вяселле і запрашае ўсіх нас прыняць у ім удзел. Прычым мы раптам пачынаем разумець, што Бог нас запрашае, але адмовіцца нам ад гэтага запрашэння, ну ніяк нельга, таму што, калі ўсе збяруцца на гэтым свяце, дзверы зачыняцца і, там, вонкі будзе толькі цемра, плач і «скрыгатанне зубоў». На гэтае свята нельга спазніцца. Сюды таксама нельга трапіць выпадкова. На яго трэба планамерна і адказна збірацца, а не пайсці так сабе, між іншым. Сюды нельга трапіць у бруднай вопратцы ад сваіх грахоў. Вопратку трэба вымыць, ачысціць, стаць новым чалавекам. Карацей, выпадковых тут не будзе. Гэтае запрашэнне вельмі сур’ёзнае і да яго трэба рыхтавацца. Многія пакуль што могуць апраўдвацца: я замучыўся і мне не хочацца, да мяне прыехалі родзічы, мне трэба паехаць на адпачынак у Егіпет, мяне запрасілі сябры на рыбу, мне трэба рупіцца аб дачы… Але, калі мы ў будучым станем перад Гаспадаром Вяселля і зразумеем, што мы не падрыхтаваныя да таго, каб увайсці і сесці за стол, то многія з нас, я ўпэўнены, нават не ўзгадаюць пра свае апраўданні. Многія самі зразумеюць, наколькі гэта было недарэчна – памяняць самае важнае запрашэнне свайго жыцця на іншыя рэчы. Многія проста будуць стаяць і плакаць перад Мудрасцю, усведамляючы сваю дурноту і змарнаваны час.



Будучы старшакласнікам, я, сам не ведаю чаму, кожны дзень хадзіў на Імшу. Ніхто мяне не ўпрошваў, не пераконваў. Я проста меў такую патрэбу. На той час я яшчэ не быў знаёмы з Духам Святым, не перажываў Яго прысутнасці і для мяне найбольш моцным момантам Божай прысутнасці была Святая Камунія. Я не мог уявіць, як можна ўдзельнічаць у Святой Імшы і не прымаць Яго Цела. Проста сваім хлапечым розум я разумеў, што Хрыстос, якога я толькі што спажыў, жыве ўва мне, Яго можна аб нечым прасіць і Ён мяне пасля смерці нібы знутры мяне самога падыме да жыцця вечнага. Я не містык, не плакаў ад Божай прысутнасці, але моцна верыў, што Святая Камунія мне проста неабходна. Як паветра. Памятаю, што неяк, сканчваючы школу, мае аднакласнікі сабраліся разам, каб выпіць, яшчэ крыху пабыць разам перад тым, як разляцімся ў розныя бакі. Такія моманты людзі зазвычай моцна перажываюць, бо ў іх шмат удзячнасці, слёзаў і сантыментаў. А я ў часе адной такой «цёпленькай» сустрэчы проста падняўся і пайшоў. На той час мне яшчэ не хапіла смеласці сказаць, што я пайшоў у звычайны будні дзень на «звычайную» штодзённую Імшу.

Калі з Богам чакаем разам…

Мне заўсёды здавалася, што Бог павінен мяне неяк там прыцягваць, уламваць, пераконваць. Калі мне не хацелася маліцца, то я чакаў, што Ён павінен нешта зрабіць, каб мне захацелася. Калі быў змучаны і адзіным жаданнем было сядзець ў нэце або глядзець тупы фільм, то я чакаў, што Бог павінен «завабіць» мяне на Адарацыю ці на якую праходку, ці на які спорт. І я чакаў… А Ён не «прывабліваў». Пасля я зразумеў, што Ён таксама чакае. Чакае, калі я нарэшце паверу, што гэта трэба мне, калі паверу, што Ён дасць мне больш адпачынку, чым кампутар ці фільмы, калі паверу, што мне неабходная малітва, нават калі я там нічога асаблівага і не перажываю. І аказалася, што мы чакаем разам…

Магчыма, некаторыя вернікі гэтак жа чакаюць, што Бог неяк там «завабіць» іх на Імшу, каб у іх з’явілася ўрэшце жаданне ці перажыванне, ці вольны час для Яго. Веру, што Бог, у сваю чаргу, таксама чакае гэтых людзей. Чакае іх веры ў Яго Слова, веры ў тое, што Яго Цела і Кроў сапраўды неабходныя для таго, каб перажываць з Ім еднасць.

КАБ СЛОВА СТАЛАСЯ ЦЕЛАМ…

Запрашаю ахвотных перажыць адну медытацыю. Найперш знайдзіце для сябе адпаведнае месца і час, каб ніхто вам не перашкаджаў. Выключыце тэлефоны. Камфортна сядзьце. Закрыйце вочы. Папрасіце шчыра і ў веры, каб Дух Святы вам дапамог і вамі пакіраваў. А цяпер уявіце, як Бог запрашае вас на пір і як вы да яго рыхтуецеся. Пра што размаўляеце? Наколькі для вас гэта запрашэнне важнае? Ці вы рады гэтаму запрашэнню? Размаўляйце з Богам. Старайцеся гэты вобраз медытацыі суаднесці з вашым канкрэтным жыццём.