Для тых, хто плануе свой час, прапаную нашыя сустрэчы ў рэкалекцыйным доме ў Оршы на зіму-вясну 2019 года. Вельмі прашу, каб не адкладваць запіс на апошнюю хвіліну, бо гэта значна ўскладняе арганізацыю курсаў.

а. Аляксандр

"Старыя мяхі"

Магчыма, не раз для многіх з нас гучала гэтая тэма, і нехта не пачуе нічога новага, тым не менш, у духоўным жыцці гэта тэма мае асаблівае значэнне і таму ёсць неабходнасць пра яе гаварыць. Справа ў тым, што многае, што запланаваў для нас Бог, што падрыхтаваў і чаго ад нас чакае, не мае перспектывы пакуль мы не прымем канкрэтныя рашэнні пакідаць свае "старыя мяхі", каб прыняць "новае віно" ад Госпада.

Якія ў нас нараджаюцца пачуцці, калі мы чуем пра грошы, фінансы, пра ахвярнасць? Як правіла, нараджаецца страх і неспакой, што нехта спрабуе паквапіцца на маю прыватнасць, на частку майго жыцця, на нешта маё асабістае. Асабіста я такса не вельмі люблю такіх тэмаў. Не люблю, калі мне хтосьці кажа, а яшчэ нашмат больш не люблю сам казаць пра фінансы іншым. Таму стараюся такіх тэм не кранаць. Аднак у нашай размове націск будзе зроблены на штосьці іншае. Гаворка найперш пойдзе пра тое, што гэта Бог  сам шчодры, гэта Ён гатовы на ахвяры. А наша шчодрасць і ахвярнасць – вынік таго, што мы хочам быць да Яго падобнымі, хочам быць з Ім заадно.

Назва тэмы чарговага “Вінаградніку” – “Навучыцца чакаць” можа й не зусім адпаведная, паколькі за адну сустрэчу “Вінаградніку” наўрад ці мы навучымся гэтаму. У лепшым выпадку можам пачуць нешта для нас важнае, але ўжо зусім іншае пытанне, ці мы хоць што-небудзь з гэтым паспрабуем зрабіць, не кажучы пра тое, што навучыцца нечаму – гэта доўгі працэс.

Гаворка найперш ідзе ўвогуле пра чаканне, пра тое, што гэтае паняцце існуе ад самага пачатку чалавечай гісторыі, што яно важнае для Бога, для чалавечай цывілізацыі і для кожнага з нас асабіста.

«Колькі разоў Бог распальваў тваё сэрца зноў і зноў?». Асабіста я са здзіўленнем адкрыў для сябе, што Бог так шмат распальваў маё сэрца, так шмат даваў і надалей дае магчымасцяў пачаць спачатку! Але гарыць гэтае сэрца чамусьці, як правіла, нядоўга. Са здзіўленнем адкрываю, што пытанне не ў тым, як распаліць сэрца наноў. Такіх момантаў было і ёсць больш чым дастаткова. Пытанне ў тым, як утрымаць гэты агонь, як не дазволіць яму пагаснуць.

Назва тэмы нашага чарговага “Вінаградніку” узята з Пісання, аднак яна не зусім адлюстроўвае сутнасць таго, пра што пойдзе гаворка. Рэч у тым, што вельмі часта даводзіцца сустракацца з гісторыямі, калі вернікі, шукаючы выйсця са сваіх бедаў, пачынаюць звяртацца за дапамогай нават не да аднаго, а да некалькіх святароў і часам атрымліваюць розныя адказы, а нават часта супярэчлівыя. Зразумела, што гэта бянтэжыць вернікаў і яны не разумеюць, каго слухацца і што трэба рабіць.