Рэшта Ізраіля

Госпадзе, што будзе з грэшнікамі? Такое пытанне са слязьмі задаваў Богу святы Дамінік. Такое пытанне, хаця ўжо можа і без слёзаў, задаюць Богу многія вернікі. Некалькі дзён таму адна дзяўчынка з дзіцячага прытулку задала мне лагічнае пытанне: «А мы ўсе трапім у рай?» Тэма збаўлення – гэта найважнейшая рэлігійная тэма. Асабіста я стараюся не адказваць на гэтае пытанне, таму што адказ на яго ведае толькі Бог. Наш жа адказ патрэбны толькі для таго, каб неяк там заспакоіць чалавечую цікаўнасць або суцешыць баязлівых. На самой жа справе мы не ведаем, дзе, напрыклад, знаходзяцца Юда Іскарыёт, Сталін, Гітлер… Мы не ведаем на сто адсоткаў, ці трапляюць маленькія дзеці адразу ў рай, не ведаем, што будзе з буддыстамі, індусамі, язычнікамі і г.д. Не ведаем нават, чаму Бог так позна адчыніў для нас брамы раю праз Хрыста і чаму ёсць яшчэ так шмат людзей, каторыя не пачулі Евангелля. Не ведаем нават, дзе дакладна знаходзіліся праведнікі Старога Запавету пасля смерці, такія, як Абрагам, Якуб, Майсей, Давід, Ілля і г.д. Яны праведнікі, але рай быў зачынены… Яны чакалі Хрыста, але як там было з гэтым чаканнем?

Такіх пытанняў мора. Адказ мае толькі Бог. Таму я даўно скарыўся і стараюся не ўлазіць у гэтую тэму. Бог ведае сэрца чалавека. Мы ж глядзім толькі на знешняе. А менавіта сэрца, нашая добрая воля, нашыя намеры, нашая любоў уплываюць на збаўленне. Пра нашую ж будучыню ведае толькі Бог. І таму мы не маем права нікога судзіць. Суд належыць толькі Богу. Менавіта таму тыя пытанні, якія хвалююць большасць чалавецтва, страцілі для мяне вартасць. Хваляваць мяне пачало зусім іншае пытанне. Бог розным чынам прамаўляе да кожнага. Але чаму толькі некаторыя адказваюць на Яго запрашэнне? Чаму толькі некаторыя пачынаюць верыць? Чаму толькі некаторыя прагнуць сапраўдных адносінаў з Богам і не шукаюць у гэтым ніякай выгады для сябе? Вядома, гэта Бог дае веру і Ён першы дакранаецца да нас сваёй Любоўю. Але мы верым у справядлівага Бога. А гэта азначае, што Ён, што-праўда па рознаму, але напэўна гаворыць з усімі. Кожнаму дадзены шанец. Кожны атрымаў запрашэнне. Чаму тады толькі некаторыя сталі любіць і адказалі на гэтае запрашэнне?

Часта мне даводзілася чуць, што мы жывём у страшныя часы, калі чалавецтва, а асабліва Еўропа, перажывае крызіс веры. Людзям Бог не патрэбны, яны ўжо не вераць, а раней касцёлы былі поўныя і г.д. Чым далей жыву, тым больш пераконваюся, што нічога там асаблівага і раней не было. Магчыма, было крыху ілюзій веры, якія ў наш час разляцеліся. Заўсёды, ва ўсе часы, праведнікі і тыя, што моцна любяць Бога, – гэта выключэнні. Іх не можа знайсці Абрагам. Няўжо ў двух гарадах не было і дзесяці праведнікаў? Гісторыя Садомы і Гаморы паказваюць, што не было… Апостал Павел меў усяго некалькі супрацоўнікаў. Мы чытаем пра тысячы людзей, якія пакаяліся, але мы паняцця не маем, што з імі сталася і ці хоць хто-небудзь застаўся ў веры. У Старым Запавеце Бог кажа пра «рэшту (остаток) Ізраіля», а ў Новым Запавеце Езус задае пытанне: Ці Сын Чалавечы знойдзе веру, калі прыйдзе на зямлю? Напэўна не выпадкова Езус таксама кажа, што шмат пакліканых, а мала выбраных, што многія пойдуць шырокай дарогай, а не ў вузкія брамы і г.д. Цяжка прыняць гэтую тэму тым, хто «закатаў губу» пра натоўпы веруючых, вялікі трыумф і славу, хто мае генеральскія планы. Я ўсё больш і больш пераконваюся, што сапраўдных вернікаў не было і не будзе шмат.

Сіла «рэшты Ізраіля»

Па-чалавечы мы думаем, што перамога ў колькасці. Аднак… Нават Чэ Гевара пісаў, што перамога залежыць не ад колькасці, а ад таго, ці ведаюць людзі, за што паміраюць і ці гатовыя памерці за тое, у што вераць. Гісторыя з Абрагамам нас шакіруе. Бог гатовы пакінуць пры жыцці два гарады, калі там знойдзецца хаця б дзесяць праведнікаў. Аказваецца, дзесяць чалавек могуць паўплываць на жыццё двух гарадоў! Усяго дзесяць праведнікаў! І не трэба войска. Асабіста я веру, што адзін праведнік, г.зн. той, хто па-сапраўднаму любіць Бога, які жыве ў нейкім там гарадку, можа больш зрабіць за вялікія рэлігійныя маніфестацыі веры рэлігійнай папсы.

Другая рэч, якая мяне ўражвае, – гэта тое, што Бог клапоціцца пра кожнага праведніка, пра кожнага, хто любоўю адказаў на Яго любоў. Абрагам не знайшоў дзесяці праведнікаў. Там было ўсяго некалькі. І Бог іх выратаваў. Бог клапоціцца пра кожнага, вернага Яму.

КАБ СЛОВА СТАЛАСЯ ЦЕЛАМ…

Напэўна цяжка будзе нам адказаць на пытанне, праведнікі мы альбо не, ці мы ў групе тых, хто кіруецца ў цесныя брамы, ці не. Думаю, толькі Бог гэта ведае. Запрашаю памаліцца і падумаць над іншай тэмай. Бог карае гарады, таму што «ўзмоцніўся крык супраць Садома і Гаморы». Любы грэх – гэта не толькі асабістая справа чалавека. Грэх, бадай, заўсёды мае грамадскі характар. Ад асабістага граху пакутуюць іншыя. І нават калі чалавек нічога дрэннага не робіць, то магчыма побач жывуць людзі, якія не маюць надзеі і ніколі не чуюць добрага слова… А чалавек жыве сабе спакойна… Можа гэта яны пачнуць крычаць да Бога, што няма нікога, хто даў бы ім надзею ці проста падтрымаў?
Паразважай і памаліся, ці ёсць такія, хто будзе крычаць да Бога па тваёй прычыне?