Дзевяць пракажоных атрымалі аздараўленне цела, але не ўратавалі свайго духа, не прынялі Езуса як Госпада. Некалі яны мелі патрэбу, яны былі самотнымі,жылі па-за грамадствам, цярпелі. Яны выйшлі і крычалі: Госпадзе, змілуйся! Цяпер жа яны здаровыя, жыццё наладзілася і больш нічога не трэба. Нееман, военачальник царя Сирийского, был великий человек у господина своего и уважаемый, потому что чрез него дал Господь победу Сириянам; и человек сей был отличный воин, но прокаженный. И пошел он и окунулся в Иордане семь раз, по слову человека Божия, и обновилось тело его, как тело малого ребенка, и очистился. И возвратился к человеку Божию он и все сопровождавшие его, и пришел, и стал пред ним, и сказал: вот, я узнал, что на всей земле нет Бога, как только у Израиля; итак прими дар от раба твоего. И сказал он: жив Господь, пред лицем Которого стою! не приму. И тот принуждал его взять, но он не согласился. И сказал Нееман: если уже не так, то пусть рабу твоему дадут земли, сколько снесут два лошака, потому что не будет впредь раб твой приносить всесожжения и жертвы другим богам, кроме Господа (4 Царств 5,1.14-17).

Идя в Иерусалим, Он проходил между Самариею и Галилеею. И когда входил Он в одно селение, встретили Его десять человек прокаженных, которые остановились вдали и громким голосом говорили: Иисус Наставник! помилуй нас. Увидев [их], Он сказал им: пойдите, покажитесь священникам. И когда они шли, очистились. Один же из них, видя, что исцелен, возвратился, громким голосом прославляя Бога, и пал ниц к ногам Его, благодаря Его; и это был Самарянин. Тогда Иисус сказал: не десять ли очистились? где же девять? как они не возвратились воздать славу Богу, кроме сего иноплеменника? И сказал ему: встань, иди; вера твоя спасла тебя (Луки 17,11-19).

Вера, якая аздараўляе…
Тыдзень таму мы разважалі пра веру, якая пераносіць горы і вырывае з каранямі дрэвы. Сёння мы маем у чытаннях прыклады такой веры. Сірыйскі камандзір войска па слову прарока ідзе акунуцца ў Ярдан для аздараўлення. Спачатку яго логіка супраціўляецца, аднак ён верыць слову прарока і як узнагароду за веру атрымлівае аздараўленне: И выслал к нему Елисей слугу сказать: пойди, омойся семь раз в Иордане, и обновится тело твое у тебя, и будешь чист. И разгневался Нееман, и пошел, и сказал: вот, я думал, что он выйдет, станет и призовет имя Господа Бога своего, и возложит руку свою на то место и снимет проказу; разве Авана и Фарфар, реки Дамасские, не лучше всех вод Израильских? разве я не мог бы омыться в них и очиститься? И оборотился и удалился в гневе. И подошли рабы его и говорили ему, и сказали: отец мой, [если] [бы] что-нибудь важное сказал тебе пророк, то не сделал ли бы ты? а тем более, когда он сказал тебе только: "омойся, и будешь чист". И пошел он и окунулся в Иордане семь раз, по слову человека Божия, и обновилось тело его, как тело малого ребенка, и очистился (4 Царств 5,10-14). Нееман павінен быў паверыць, што гэты смешны і дзіўны жэст мае сэнс і прынясе яму аздараўленне. Падобна, дзякуючы гераічнай веры, аздараўляюцца дзесяць евангельскіх пракажоных. Яны таксама, насуперак людской логіцы, вераць слову Езуса і ідуць паказацца святарам, бо згодна з Законам Маісея толькі святар мог прызнаць аздараўленне ад праказы і вярнуць чалавека ў грамадскую супольнасць (пракажоныя жылі па-за супольнасцю і таму остановились вдали и громким голосом говорили). Цікава тое, што Езус не аздараўляе іх адразу, а вымагае веры. Уявіце гэту карціну. Стаіць пракажоны чалавек, бачыць, што Езус яго не аздаравіў, бачыць на сваіх руках гнойныя раны, а разам з тым ён павінен, будучы хворым, паверыць у тое, што ён ужо аздароўлены! Бо толькі будучы здаровым, быў сэнс ісці да святара. Такой гераічнай веры вымагаў ад іх Хрыстос.

Вера, якая здольная ўратаваць…
Аднак гісторыя з пракажонымі на гэтым не сканчваецца. Адзін з іх, бачачы, што здарыўся цуд, вярнуўся да Езуса, упаў да Ягоных ног і аддаў Яму славу як Богу. І Езус сказаў: встань, иди; вера твоя спасла тебя. Гэта нешта іншае. Вера гэтага чалавека не толькі яго аздаравіла, але ўратавала. Ад чаго? Ад вечнай смерці, ад браку сэнса ў жыцці, ад суму і страху і г.д. Гэты чалавек прыняў Езуса як свайго Госпада, ён сустрэў Жывога Бога і адкрыў перад Ім сваё сэрца.

Справа, якая не даведзена да канца, больш небяспечная
У звычайным жыцці мы ўсе добра ведаем, што лепш пачынаць з новага ліста, чым цянуць некалі распачатую справу. Я ведаў гэта ў мастацкай школе, калі трэба было скончыць карціны, якія некалі распачаў маляваць. Сёння я хапаюся за галаву, калі думаю пра тое, што трэба скончыць будову, якую распачалі шмат год таму. У некаторых людзей рамонты ў кватэры цягнуцца таксама гадамі і па той самай прычыне – некалі не давялі да канца, а цяпер не падымаюцца рукі. Дакладна так адбываецца і ў жыцці духоўным. Дзевяць пракажоных атрымалі аздараўленне цела, але не ўратавалі свайго духа, не прынялі Езуса як Госпада. Некалі яны мелі патрэбу, яны былі самотнымі,жылі па-за грамадствам, цярпелі. Яны выйшлі і крычалі: Госпадзе, змілуйся! Цяпер жа яны здаровыя, жыццё наладзілася і больш нічога не трэба.

Гэту небяспеку я паўсюль сустракаю ў жыцці. Людзі будуць актыўна рыхтавацца да сакрамантаў, а пасля знікаюць. Часам прыходзяць за парадай ці на размову (праблемы ў сям’і, розныя залежнасці, дыпрэсія і г.д.), а як толькі справа вырашаецца, то чалавека зноў няма. Усе мы добра ведаем гэтыя гісторыі. Я не магу адказваць за іншага чалавека, не магу яго прывязаць да Бога, аднак як хрысціянін я максімальна павінен паказаць чалавеку яго сапраўдныя праблемы, а не толькі знешнія праяўленні ў выглядзе фізічнай хваробы ці псіхалагічных праблемаў. Асабіста мне ў большасці гэта не ўдаецца, нягледзячы на добрыя намеры і крокі. Як правіла, людзі жывуць па прынцыпу дзевяці пракажоных. Сёння ў Евангеллі для мяне добрая вестка. Нават Езусу евангелізацыя “ўдалася” толькі на 10 %, а чаго я чакаю?

Аздараўленне трох сфераў чалавека
Чалавек складаецца з трох асноўных элементаў: дух (несмяротны), душа (пачуцці, любячае сэрца), цела. Як правіла, калі пачынае хварэць адзін з элементаў, хварэюць таксама ўсе іншыя. Многія служыцелі пішуць, што падчас малітвы за аздараўленне, калі Бог паказвае чалавеку раны з гісторыі (напрыклад крыўды, параненыя пачуцці, жаданне рабіць аборт, непрыняцце чарговага дзіцяці ў сям’і і г.д.) і аздараўляе іх, то знікаюць таксама хваробы фізічныя. Такіх гісторыяў вельмі шмат. Прапаноўваю адну з іх, узятую з кнігі а. Роберта Дэ Грандзіса:

Как-то я молился над одной мексиканской девушкой и вдруг почувствовал, будто меня избивают. В этот же самый момент ей представилась картина насилия и убийства. Мы поняли, что заново переживаем нечто, случившееся очень давно. В следующий раз, когда я молился за другого человека, я почувствовал присутствие духа мазохизма. Святой Дух показал мне мерзкую сцену мазохизма и жестокости, связанную с одним из предков. Я стал призывать Иисуса, прося его о ясности, мире и прощении той ситуации, я молился, чтобы Он пресек связь между ныне живущим человеком и тем ужасным событием в жизни предка. В конце концов, эта связь была прервана, и исцеление того человека было весьма очевидным.

Таксама грэх мае ўплыў на здароўе чалавека. Падчас адной малітвы я сказаў жанчыне, каб яна паспавядалася з граху акультных практык, і пасля споведзі яе фізічныя праблемы скончыліся.

Самая вялікая наша хвароба – гэта самотнасць і эгаізм. Гэта хвароба духа, і пачынаецца яна ад нашага граху. Бог аздараўляе не толькі наша цела, але перш за ўсё дух. Айцец Том Форэст казаў, што мы часта захоўваемся як людзі хворыя на рак, якія апроч аспірына не хочуць больш браць ніякіх лекаў. Самая вялікая наша праблема – гэта грэх і абыякавасць да Бога. Нават перажываючы аздараўленне ад фізічных ран ці параненых пачуццяў, я магу зноў захварэць тымі ж самымі хваробамі і нават з імі памерці. Але калі памру ад рака, які называецца нелюбоўю або “абыякавасцю да Бога”, то захварэю надоўга, навечна.

КАБ СЛОВА СТАЛАСЯ ЦЕЛАМ

Прапаную на гэтым тыдні маліцца і распазнаваць, дзе ў маім жыцці ёсць хвароба ў гэтых трох сферах маёй чалавечай прыроды. Няхай дапамогай ў гэтым будзе малітва а. Роберта дэ Грандзіса: