СЛОВА
1661
У наш час, калі слова чалавека амаль не мае ніякай вартасці і сілы, нам асабліва цяжка разумець Слова Бога, якое не мяняецца, мае сілу, заўсёды актуальнае. Для нас некаму паабяцаць і не зрабіць – гэта як раз плюнуць. А пра пустыя, бяздумныя размовы я ўвогуле маўчу. Сёння слова чалавека не мае амаль ні якай сілы. Памятаю як у дзяцінстве я чытаў кнігу “Чорная страла” пра рыцараў і ўсё здзіўляўся: што ж гэта за “абеты” гавораць рыцары, што ні ў якім разе не могуць ад іх адмовіцца? Для сучаснага чалавека абеты ці нейкія абяцанні – гэта ўвогуле незразумелая рэч. Абяцанні сямейнай вернасці, вайсковая прысяга, абяцанні дактароў, прысягі на канстытуцыі і г.д. Не ведаю ці сёння ўсё гэта мае хоць нейкае значэнне. Што там казаць пра няверуючых. Можна смела палічыць святароў і манахаў, якія кінулі сваё пакліканне і пайшлі ў свет. Так проста. Падобна выглядае з распадам у хрысціянскіх сем’ях. Я не асуджаю. Дзякаваць Богу, што мне такое не здарылася. Хачу толькі паказаць, што слова для нас не мае ніякай сілы. Яно гучыць, часам нават громка, слёзна і ўзвышана, але пасля некуды знікае нібы раствараецца. Так я часам раніцай абяцаю Богу вернасць у малітве і суровы пост, але ўжо пад вечар ад майго абяцання не шмат застаецца.

СЛОВА
1640
Усе мы добра ведаем, што Бог вымагае веры і па веры дзеюцца многія цуды, праяўляецца Божая слава. Аднак ці дзейнічае Бог і без нашай веры? Дзейнічае. Ён не залежыць ад нашай веры, і пра гэта мы чытаем сёння ў першым чытанні. Жанчына не паверыла прароку і нават папрасіла яго, каб не здзекваўся з яе і не жартаваў, абяцаючы бясплоднай жанчыне патомства. Яна не паверыла прароку!!! … А дзіця ўсё роўна нарадзілася…

Ёсць людзі, каторым далёка да веры Марыі ці Абрагама. Я сябе таксама да такіх залічваю. Часта мне здаецца, што калі я не выканаю задання, якое ставіць перада мной Бог, то пішы прапала. Часта мне думаецца, што калі я не стану на вышыні задання, то згублю Яго бласлаўленне і ніколі не ўбачу радасці, Яго славы, Яго спакою, Яго цудаў… Аднак слава Божая не залежыць ад мяне. Я змарнаваў шмат Божых сітуацый і думаў, што Бог пойдзе да некага там больш моцнага, больш веруючага. А Ён не адыходзіў. Ён прымае мяне такім, які я ёсць. Гэта ў маіх інтарэсах — стаць на вышыні задання, бо тады я набліжуся да Яго. Але калі заданне не атрымалася выканаць, планку не пераскочыў, то Ён прыходзіць усё роўна, калі толькі для мяне Ён галоўны…

СЛОВА
1624
Доўгі час мяне вельмі цікавіла тэма розных надзвычайных Божых дароў. Напрыклад, дар аздараўлення хворых, дар малітвы заступніцтва (асабліва малітвы вызвалення), дар моваў і тлумачэння моваў, дар прароцтва, дар пазнання, дар слова і г.д. Быў час, калі Бог паказваў мне, што тое, што адбылося падчас Пяцідзесятніцы і пасля яе з Апосталамі, нікуды не знікла, але ўсё і надалей актуальна. Я сустракаў людзей, якія мелі такія дары, час ад часу мог на сабе адчуць надзвычайнае дзеянне Духа Святога. Яно праяўлялася альбо ў тым, што я сам атрымліваў некаторыя дары ад Духа Святога, альбо я трапляў у эпіцэнтр дзеяння Духа ў жыцці іншых людзей. Мне вельмі хацелася, каб нешта такое было не толькі ў Польшчы, Францыі ці Бразіліі, але таксама і ў Беларусі. Я спадзяваўся ўбачыць праяўленне Божай славы ў тым выглядзе, у якім я яе бачыў недзе там за мяжой. Аднак праходзілі гады, мы прасілі Духа Святога, каб Ён таксама і сярод нас рабіў тое, што Ён зрабіў недзе там, а бачных вынікаў не было...

СЛОВА
1481
У першым чытанні праз рукі Філіпа дзеюцца агромністыя знакі і цуды. Людзі паверылі ўжо ў Езуса, захапіліся Ім, прынялі Яго навуку, але гэтага было мала. Таму пасылаюць за Апосталамі Янам і Пятром. Лічу, што не выпадкова моляцца аб дары Духа Святога менавіта яны. Ян на Апошняй Вячэры слухаў, як б’ецца Сэрца Бога, а пасля увесь час падпісваўся: [i]вучань, якога любіў Езус. І адназначна — ніхто не пісаў так шмат пра Любоў Бога, як ён, у сваіх трох лістах ды Евангеллі. Гэта быў вучань, які дасведчыў Любові Бога і сам пачаў любіць. Пётр — таксама не выпадковая постаць. Калі Езус развітваўся з вучнямі і нібы павінен быў пакінуць ім планы дзеянняў на доўгія гады наперад і ўсё патлумачыць, Настаўнік пытаецца ў Пятра: ці любіш ты Мяне? Гэта ажно так важна? Так! Гэта было самае галоўнае на той момант!!! Бо без гэтага нічога не адбудзецца. Менавіта таму прыходзяць Пётр і Ян. Яны палюбілі Бога. Дух Святы ўвайшоў у іх, і цяпер менавіта яны з’яўляюцца носьбітамі Святога Духа, і таму яны здольныя перадаць Яго іншым, тым, якія таксама хочуць любіць і любяць[/i]

СЛОВА
1491
Аллелюя!
Ва ўсіх сталых наведвальнікаў сайта прашу прабачэння за працяглую паўзу. Было шмат Божых справаў, якія забралі ў мяне шмат часу і якія, спадзяюся, неўзабаве дадуць свой плён. На гэты раз у прынцыпе таксама няма грунтоўнага тэксту, але прапаную некалікі пунктаў для разважання.
а. Аляксандр

СЛОВА
1625
Ці хрысціянін можа быць сумным? Перш за ўсё павінен быць праўдзівым. Гэта маё правіла. Калі табе сумна і больна – не прыкідвайся радасным і ўселюбячым, не крывадуш! Менавіта таму мяне раздражае, калі нехта з веруючых заахвочвае: давайце адзін аднаму паўсміхаемся, усе будзем радаснымі, вясёлымі і г.д. Калі не навучымся стаяць у праўдзе, а будзем прыкідвацца, то ніколі не зможам распазнаць сваёй хваробы. А сум – гэта сапраўды найчасцей духоўная хвароба. Толькі ад яе не трэба хавацца і апранаць штучныя маскі, а прызнацца і задумацца адкуль ён прыйшоў і як лячыцца...

СЛОВА
1908
Паспрабуем напачатку ўявіць карціну: Апосталы ў страху, зачыненыя дзьверы, Езус праходзіць праз зачыненыя дзверы і становіцца пасярэдзіне. Чаму менавіта пасярэдзіне? Каб усе глядзелі на Яго, каб адвялі свае вочы ад дзвярэй, да якіх Апосталы былі прыклееныя страхам, а ўзіраліся цяпер на Таго,у кім ёсць адзіны паратунак – на Уваскрослага Госпада.
Нашыя праблемы і беды, нашыя страхі – гэта зачыненыя дзверы перад юдэямі. Уваскрослы запрашае кожнага з нас адвесці свой позірк ад дзвярэй і сабрацца вакол Яго...

СЛОВА
1515
Калі я быў падлеткам, то, вядома, і блізка не разумеў, навошта так шмат чытанняў у Пасхальную Вігілію. Яны чыталіся на польскай мове, у сцюдзёным касцёле, а, гэта значыць, што я не меў ніякіх шанцаў да свядомага ўдзелу ў літургіі. Ды і, думаю, нават калі б яны былі па-беларуску, не шмат бы гэта змяніла. Бо спаць хочацца, а чытанняў так шмат, касцёл халодны – і гэтым усё сказана. Адзіным ратункам былі малітвы паміж чытаннямі, калі трэба было падняцца і зрабіць дадатковы рух, каб хаця б крыху абудзіцца. Дык які ўсё ж сэнс гэтых чытанняў, што так мучаюць не толькі малых, але і многіх дарослых?

СЛОВА
1778
Напэўна, многім з нас даводзілася быць пакрыўджанымі і часам вельмі моцна. Нехта носіць крыўду ў сабе, а я, напрыклад, тады пачынаю думаць, як адрэагаваць мне на дадзеную сітуацыю. Як правіла, хочацца неяк ушчыкнуць свайго крыўдзіцеля, укусіць, ну хаця б слоўцам – абы забалела. Як кажуць, калі не паб’ю, дык хоць пакусаю. Канечне ж, усё гэта хочацца рабіць у імя дабра. Абы чалавека правучыць, абы ён зразумеў ды пакаяўся, абы іншыя зразумелі. Часам мы кажам, што зло нельга пакідаць непакараным. Што ў такія моманты перажываю я сам? Здаецца мне, што многія з вас разумеюць, пра што я пішу... Вось толькі адна праблемка. Як бы я не хацеў свае перажыванні апрануць у пабожную форму, за імі, як правіла, стаіць не любоў да ворага, а жаданне проста адпомсціць яму. Так, проста жаданне помсціць…

СВЕДЧАННІ
1741
На реколлекциях, которые проводила сестра Маргарет, Святой Дух дал моей маме вспомнить случай, о котором все забыли. Я родилась с пятнами на лбу, и моя мама занесла меня к покойнице, чтобы стереть их ее мизинцем. Пятна исчезли, но последствия этого ритуала проявились через 18 лет. В тот момент, когда мама отдала этот грех Богу, с. Маргарет молилась надо мной – я начала страшно кричать. После молитвы почувствовала внутри пустоту. Я получила освобождение, но по приезде домой (т.к. я жила со вторым мужем без венчания) через некоторое время я опять стала грешить. Злой дух вернулся и не один. Я стала раздражительной, злой, угрюмой, перестала испытывать любовь даже к своим маленьким детям...