Хвала Хрысту!
Мяне завуць Таццяна і мне 37 гадоў.
Хачу сведчыць аб супрацьстаянні любові страху, аб сустрэчы ціхага даверу ў адносінах з Богам і падмане зла, якое крычыць праз інфармацыйныя рэсурсы гэтага свету.
З дзяцінства я марыла аб прыгожай, дружнай і вялікай сям'і. Марыла аб клапатлівым мужы і выдатных, таленавітых дзецях.
У юнацкія гады мара аб сямейным жыцці набыла яшчэ больш рамантычныя рысы. Я пачала пошукі таго, з кім хачу раздзяліць свой шлях.
Час ішоў, я сталела. Скончыла ўніверсітэт, пачала працаваць, з'явіліся амбіцыі ў прафесіі, але якім бы моцным ні было жаданне дасягнуць поспеху ў працы, мара аб стварэнні сям'і была для мяне ў прыярытэце.
Мне спаўняецца 30 гадоў ― выдатны ўзрост для любых здзяйсненняў! Але ў маім жыцці ўсё ідзе не так, як мне ўяўлялася: працую, але не там, дзе бачу сябе; адносіны спусташаюць і апускаюць у дэпрэсію; у маім асяроддзі пачынаюць агучвацца фразы «ў тваім узросце позна заводзіць сям'ю», «калі што, народзіш для сябе» і г. д.
Я не перастаю верыць у міласэрнасць Бога, але час ад часу закрадаецца думка: «А раптам...»
І зноў шэраг расчараванняў, памылак, беспаспяховага пошуку. Жаданне выйсці замуж, нарадзіць дзіця проста з'ядала мяне, паглынала ўвесь мой час.
У трыццаць чатыры гады мая мара здзейснілася! Я выходжу замуж за цудоўнага чалавека.
Надыходзіць момант прыняцця рашэння аб дзецях. Разумеем узровень адказнасці і, безумоўна, у нейкай ступені гэта палохае, але страх апраўданы нашым жыццёвым досведам і ўзроставай свядомасцю.
Мы з мужам дамаўляемся закрыць усе бытавыя пытанні і пачаць спрабаваць. У гэты перыяд часу праз сацыяльныя сеткі мне пачынае сустракацца інфармацыя пра рызыку нарадзіць «асаблівае» дзіця. У стужцы Instagram сталі трапляцца блогі медыкаў з гісторыямі і статыстыкай пра збой арганізма пасля 30-35 гадоў. Я пачала задумвацца і гэтая тэма сталася маім слабым месцам. Думкі пра тое, што я нараджу не проста «асаблівае» дзіця, а скалечанае маімі глыбокімі чорнымі дзірамі душы, сталі ўводзіць у паніку. Мінулае вярталася да мяне з усімі памылкамі, грахамі, якія проста пераконвалі ў заслужаным пакаранні і недараванні. Страх настолькі скоўваў, што я пераставала дыхаць, усё маё цела камянела, трэслася... Я баялася да слёз і не проста слёз, а да істэрыкі. У адзін дзень сказала мужу, што не хачу заводзіць дзяцей, што мяне цалкам задавальняе вольнае ад абавязкаў жыццё. Я не адважылася сказаць праўду, таму што ў ёй не было логікі, гэта больш было падобна на апантаную думку звар'яцелага чалавека.
У тыя месяцы мы шмат сварыліся з мужам, я адчувала, што паміж намі знікла паразуменне, з'явілася дыстанцыя, недавер. Не было бачна выйсця з такой складанай сітуацыі. Пры ўсіх маіх ведах пра Бога, асабістых сустрэчах з Ім, я не адчувала прысутнасці Духа Святога ў гэтай гісторыі. Подлым падманам мяне пераканалі, што «жыццё» не для мяне, я не спраўлюся.
Не за нейкія заслугі, але са спагадлівасці і бясконцай міласэрнасці, Бог у чарговы раз загаварыў са мной. У адзін са звычайных дзён я выбрала слова айца Аляксандра Жарнасека, якое мне захацелася паслухаць. Адкрыла відэа на YouTube і пачула пра сведчанне былога зняволенага. Ён быў напалоханы гэтак жа, як і я (урачы ставілі дыягназ яго жонцы і дзіцяці, якое павінна было нарадзіцца). Са слоў айца Аляксандра, мужчына патэлефанаваў яму і з дрыготай у голасе папрасіў аб малітве. Але затым прагучаў голас Бога вуснамі ўжо не напалоханага, а поўнага пакоры ў веры мужчыны. Ён вымавіў прыкладна наступнае: «А ведаеце, айцец Аляксандр, насамрэч усё добра, проста павінен нарадзіцца Божы чалавек і зло ўсяляк спрабуе напалохаць, увесці ў жах і падман». З лёгкім сэрцам яны скончылі тэлефонную размову.
Добраславёная хвіліна! Са сведчання пачалося маё новае жыццё. У гэтай гісторыі не было фактаў, доўгіх разважанняў пра тое, хто такі Бог, і як трэба давяраць Яго сіле, не было гучных прыкладаў і пераканаўчых цытат — у гэтай гісторыі быў жывы Бог. Я выдыхнула. У той момант прыйшло ўразуменне бясцэннасці дару жыцця і чаму за душу ідзе такая барацьба. Страх адступіў. Першы крок быў зроблены: я ў непрыкрытай ніякімі абяцаннямі веры наважылася «прыняць новае жыццё».
Першыя спробы апынуліся беспаспяховымі, адчуваліся зацісканні ў целе і ў сэрцы. Я ведала праўду пра сябе і ведала пра цёмныя дзіркі душы, якія трэба «закрыць». Увечары на заходзе сонца, седзячы на балконе ў мяне адбыўся шчыры дыялог з самой сабой. Столькі разоў я выракалася новага жыцця, ці ж можа яно зараз зарадзіцца ў вакууме, у руінах? Я ведала, што не.
Гледзячы на чырвонае егіпецкае сонца, я звярнулася да Марыі са словамі: «Мама, мяне трэба ратаваць». Пачаўся кастрычнік, я ўзяла пост і штодня малілася на ружанцы. У наступным месяцы я даведалася, што больш не адна. Было страшна вучыцца жыць за дваіх, вядома! Было рызыкоўна апускацца ў нязведанае, безумоўна! Мы не ў сілах прадбачыць, прадказаць, што здарыцца з намі, рызыка ёсць заўсёды і паўсюды. Да апошніх хвілін я адчувала лёгкую дрыготу на прыёмах у дактароў, але гэта ўжо не быў голас зла. Бог не размаўляе (у адрозненне ад інфармацыйнага аратара гэтага свету) з аўдыторыяй, ён звяртаецца асабіста да кожнага, і, калі звярнуўся да мяне праз сведчанне, я выразна пачула Яго голас.
Цяпер мне 37 гадоў, майму сыну нядаўна споўніўся год. На сённяшні дзень я магу сказаць з упэўненасцю: няма нічога важнейшага за чалавечае жыццё, няма нічога больш каштоўнага за нашу душу! Галоўнае, што я ўбачыла за гэтыя месяцы — вочы Бога, цяпер я ведаю якімі вачыма Ён глядзіць на нас.
Хвала Айцу і Сыну і Духу Святому! Амэн.