Многія, калі даведваліся пра назву нашага чарговага “Вінаградніку”, не ўтойвалі свайго здзіўлення. Яна сапраўды крыху дзіўная і нават правакацыйная. Гаворка перш за ўсё пойдзе пра старэйшага сына з прыпавесці пра міласэрнага Айца і блуднага сына. У нашым уяўленні гэты старэйшы сын можа і не дасканалы, але далёка не блудны, асабліва ў параўнанні да меншага. Не блудны і не грэшны ў якім сэнсе? У тым, што не нарабіў такіх грахоў, як ягоны брат. Але ў выніку ён не ўваходзіць у Дом Айца. Калі разумець, што блуд – гэта грэх, які аддаляе чалавека ад Бога Айца, то старэйшы сын, з усёй сваёй праведнасцю, становіцца таксама вельмі нават блудным.

Эўхарыстыя, або, інакш, Святая Імша, на працягу стагоддзяў выглядала зусім інакш, чым сёння. З аднаго боку гэта цудоўна, што літургія развіваецца і становіцца больш багатай, а з іншага боку за гэтым "багаццем" часам губляюцца асноўныя знакі і сімвалы і літургія становіцца незразумелай для сучаснага чалавека. Менавіта таму Другі Ватыканскі Сабор зрабіў літургію Святой Імшы больш простай, каб падкрэсліць яе галоўныя элементы. Сёння ў Касцёле ёсць шмат крокаў, каб вярнуцца да сімволікі абрадаў першых стагоддзяў хрысціянства. Часта знаёмасць гісторыі дапамагае нам разумець сучаснасць. Разуменне гісторыі развіцця літургіі Эўхарыстыі не будзе тут выключэннем.

Што такое адпусты і ці маюць яны сэнс сёння, у нашым жыцці? Многія каталікі часта чуюць пра адпусты, але, хіба што, мала хто ўсведамляе, што гэта і ёсць тыя самыя “індульгенцыі”, каторыя ў свой час прынеслі так шмат падзелаў сярод вернікаў. Бо, між іншым, менавіта супраць іх узбунтаваўся Марцін Лютар.

Цяжка знайсці свядомага хрысціяніна, які не ведае, што Бога трэба паставіць на першае месца. Усё гэта вядома і да болю банальна. Аднак жыццё паказвае, што на практыцы мы і блізка не разумеем гэтага. Калі на Школе Хрысціянскага Жыцця і Евангелізацыі мы прапаноўваем удзельнікам прызнаць Езуса сваім Панам (г.зн. тым, хто пануе ў маім жыцці), то многія адкрываюць нешта новае для сябе.

Разважанні на гэтую тэму нарадзіліся ў маім сэрцы пад уплывам двух апошніх урачыстасцяў – Спаслання Духа Святога і Найсвяцейшай Тройцы. Для многіх людзей, на жаль, Дух Святы – гэта незразумелы дадатак да нашага рэлігійнага жыцця. Іншыя ж наадварот лічаць, што толькі Дух Cвяты можа іх ашчаслівіць. Бо Ён дае харызматы, чыніць цуды, рашае праблемы… Гэта дзве крайнасці. Дык навошта ж нам, насамрэч, Дух Святы?