Кожны з нас не аднойчы чуў, што Бог ёсць з намі, што Ён не пакідае нас, што Бог любіць і г.д. Аднак вельмі часта нам хочацца сказаць так, як сказаў Гедыён: Калі Госпад з намі, то чаму на нас усё гэта навалілася? І дзе ўсе цуды Яго, пра якія нам распавядалі нашыя бацькі? (Суд 6,13). Мы таксама пытаемся падобным чынам: калі Бог са мной, у маёй сям’і, у маім мужы, у маёй парафіі, на той зямлі, дзе я жыву, то чаму я Яго не бачу?

Колькі запаведзяў Божых у Новым Запавеце? Ці мае сэнс разважаць пра найважнейшую запаведзь? Чаму так шмат залежыць ад гэтай, да болю банальнай тэмы любові?

Магчыма, для многіх нашая тэма не адкрые нічога новага, але Госпад паказвае, што без разумення гэтай тэмы вернік проста стаіць на месцы…

Прыпавесць пра вінаградную лазу мае шмат нюансаў. З аднаго боку, гэта навучанне пра тое, што Бог чакае ад нас плёну, а з іншага боку, гэта навучанне пра тое, як нам трываць у Хрысце і як не забыцца, што прабыванне ў Ім вельмі важнае. Спадзяюся, што тэма апошняга «Вінаградніку» для многіх будзе благаслаўлёнай.

Вот наступают дни, говорит Господь, когда Я заключу с домом Израиля и с домом Иуды новый завет, не такой завет, какой Я заключил с отцами их в тот день, когда взял их за руку, чтобы вывести их из земли Египетской; тот завет Мой они нарушили, хотя Я оставался в союзе с ними, говорит Господь. Но вот завет, который Я заключу с домом Израилевым после тех дней, говорит Господь: вложу закон Мой во внутренность их и на сердцах их напишу его, и буду им Богом, а они будут Моим народом. И уже не будут учить друг друга, брат брата, и говорить: "познайте Господа", ибо все сами будут знать Меня, от малого до большого, говорит Господь, потому что Я прощу беззакония их и грехов их уже не воспомяну более(Иер 31, 31-34).