Сапраўдныя змены адбываюцца толькі ў выпадку смерці старога чалавека і нараджэння новага. Гэта два асобныя працэсы, хоць часам можа выглядаць, што яны ідуць паралельна. Часта гэтая смерць не прыходзіць раптоўна, а крок за крокам, паступова. Гэтак жа і з новым нараджэннем – ты нібы пачынаеш нанова вучыцца жыць, нанова пазнаваць свет. З аднаго боку, табе здаецца, што ты нібы ўжо ўсё ведаў і ведаеш, але, з іншага боку, гэта ведаў стары чалавек, а цяпер нараджаецца новы.

 Гэта вельмі дзіўны і цікавы працэс. Маю магчымасць назіраць гэты працэс у сваім жыцці. Дзіўна гэта гучыць, але пасля дзесяці гадоў майго святарства Бог вучыць мяне маліцца, працаваць, наладжваць адносіны з людзьмі, пазнаваць нанова, што прыносіць табе дабро і благаслаўленне, а што нясе пракляцце. Гэты працэс магчымы толькі пры ўмове, што мы згаджаемся не на «касметыку», а на смерць старога чалавека…

Многія, калі даведваліся пра назву нашага чарговага “Вінаградніку”, не ўтойвалі свайго здзіўлення. Яна сапраўды крыху дзіўная і нават правакацыйная. Гаворка перш за ўсё пойдзе пра старэйшага сына з прыпавесці пра міласэрнага Айца і блуднага сына. У нашым уяўленні гэты старэйшы сын можа і не дасканалы, але далёка не блудны, асабліва ў параўнанні да меншага. Не блудны і не грэшны ў якім сэнсе? У тым, што не нарабіў такіх грахоў, як ягоны брат. Але ў выніку ён не ўваходзіць у Дом Айца. Калі разумець, што блуд – гэта грэх, які аддаляе чалавека ад Бога Айца, то старэйшы сын, з усёй сваёй праведнасцю, становіцца таксама вельмі нават блудным.

Цяжка знайсці свядомага хрысціяніна, які не ведае, што Бога трэба паставіць на першае месца. Усё гэта вядома і да болю банальна. Аднак жыццё паказвае, што на практыцы мы і блізка не разумеем гэтага. Калі на Школе Хрысціянскага Жыцця і Евангелізацыі мы прапаноўваем удзельнікам прызнаць Езуса сваім Панам (г.зн. тым, хто пануе ў маім жыцці), то многія адкрываюць нешта новае для сябе.

Гэтая тэма неаднойчы гучала на «Вінаградніку». Чарговы раз яна вяртаецца да нас у кантэксце разумення слоў Першага Паслання Апостала Яна: У любові няма страху, але дасканалая любоў праганяе страх, бо страх ёсць з-за боязі перад пакараннем; хто баіцца, той недасканалы ў любові (1 Ян 4,18).

Асабіста я быў перакананы, што страх нараджаецца ў чалавеку з прычыны таго, што не хапае веры. Калі ты баішся – гэта азначае, што спадзяешся толькі на свае сілы, не давяраеш Айцу, які цябе любіць, не верыш, што ты для Яго важны і што Ён пра цябе клапоціцца. Карацей, у маім разуменні страх быў выключна звязаны з недахопам веры.