У  хрысціянскайтрадыцыі падрыхтоўка да смерці заўсёды мела вялікае значэнне. На некаторых касцёлах ці кляштарах пры ўваходзе пісалі “momentomori” (памятай пра смерць), некаторыя святыя на абразах намаляваныя разам з чалавечым чэрапам. Ёсць практыка рэкалекцый, якія, між іншым, рыхтуюць да смерці. У Польшчы ў марыянаў кожны дзень духоўнай засяроджанасці сканчваецца невялічкай малітвай падрыхтоўкі да смерці. Такім чынам, быць гатовым да смерці і не баяцца думаць пра яе – гэта глыбока ўпісана ў каталіцкую духоўнасць.

 Пачуццё пакінутасці… Яно многім добра знаёмае. Нехта скажа, што гаворка тут ідзе пра самотнасць. Магчыма. Дадзеная канферэнцыя складаецца з двух частак: роздум пра самотнасць і вучэнне св. Ігнацыя Лаёлы пра пакінутасць (або самотнасць).

Кожны з нас не аднойчы чуў, што Бог ёсць з намі, што Ён не пакідае нас, што Бог любіць і г.д. Аднак вельмі часта нам хочацца сказаць так, як сказаў Гедыён: Калі Госпад з намі, то чаму на нас усё гэта навалілася? І дзе ўсе цуды Яго, пра якія нам распавядалі нашыя бацькі? (Суд 6,13). Мы таксама пытаемся падобным чынам: калі Бог са мной, у маёй сям’і, у маім мужы, у маёй парафіі, на той зямлі, дзе я жыву, то чаму я Яго не бачу?

Колькі запаведзяў Божых у Новым Запавеце? Ці мае сэнс разважаць пра найважнейшую запаведзь? Чаму так шмат залежыць ад гэтай, да болю банальнай тэмы любові?

Магчыма, для многіх нашая тэма не адкрые нічога новага, але Госпад паказвае, што без разумення гэтай тэмы вернік проста стаіць на месцы…