СЛОВА
5449
Мы часта задаем пытанне, чаму ў гэтым свеце так шмат несправядлівасці, так шмат незаслужаннага цярпення? Не думаю, што ёсць просты адказ на гэтае пытанне. Зрэшты, сам Папа Рымскі Бэнэдыкт XVI некалі прызнаўся, што не мае адказу на гэтае пытанне. На першы погляд можна падумаць, што евангельская навучанне не дае нам сёння адказу на гэтую складаную тэму. Мне ж асабіста, аднак, падаецца, што сённяшняя прыпавесць пра пшаніцу і кукаль апавядае пра зло, якое прысутнічае не ў несправядлівым цярпенні, а, хутчэй, у граху і спакусе. Карацей, трэба было б задаць пытанне: чаму Бог дазваляе мне жыць і расці сярод граху і спакусаў?

СЛОВА
4160
У наш час, калі слова чалавека амаль не мае ніякай вартасці і сілы, нам асабліва цяжка разумець Слова Бога, якое не мяняецца, мае сілу, заўсёды актуальнае. Для нас некаму паабяцаць і не зрабіць – гэта як раз плюнуць. А пра пустыя, бяздумныя размовы я ўвогуле маўчу. Сёння слова чалавека не мае амаль ні якай сілы. Памятаю як у дзяцінстве я чытаў кнігу “Чорная страла” пра рыцараў і ўсё здзіўляўся: што ж гэта за “абеты” гавораць рыцары, што ні ў якім разе не могуць ад іх адмовіцца? Для сучаснага чалавека абеты ці нейкія абяцанні – гэта ўвогуле незразумелая рэч. Абяцанні сямейнай вернасці, вайсковая прысяга, абяцанні дактароў, прысягі на канстытуцыі і г.д. Не ведаю ці сёння ўсё гэта мае хоць нейкае значэнне. Што там казаць пра няверуючых. Можна смела палічыць святароў і манахаў, якія кінулі сваё пакліканне і пайшлі ў свет. Так проста. Падобна выглядае з распадам у хрысціянскіх сем’ях. Я не асуджаю. Дзякаваць Богу, што мне такое не здарылася. Хачу толькі паказаць, што слова для нас не мае ніякай сілы. Яно гучыць, часам нават громка, слёзна і ўзвышана, але пасля некуды знікае нібы раствараецца. Так я часам раніцай абяцаю Богу вернасць у малітве і суровы пост, але ўжо пад вечар ад майго абяцання не шмат застаецца.

СЛОВА
4368
Усе мы добра ведаем, што Бог вымагае веры і па веры дзеюцца многія цуды, праяўляецца Божая слава. Аднак ці дзейнічае Бог і без нашай веры? Дзейнічае. Ён не залежыць ад нашай веры, і пра гэта мы чытаем сёння ў першым чытанні. Жанчына не паверыла прароку і нават папрасіла яго, каб не здзекваўся з яе і не жартаваў, абяцаючы бясплоднай жанчыне патомства. Яна не паверыла прароку!!! … А дзіця ўсё роўна нарадзілася…

Ёсць людзі, каторым далёка да веры Марыі ці Абрагама. Я сябе таксама да такіх залічваю. Часта мне здаецца, што калі я не выканаю задання, якое ставіць перада мной Бог, то пішы прапала. Часта мне думаецца, што калі я не стану на вышыні задання, то згублю Яго бласлаўленне і ніколі не ўбачу радасці, Яго славы, Яго спакою, Яго цудаў… Аднак слава Божая не залежыць ад мяне. Я змарнаваў шмат Божых сітуацый і думаў, што Бог пойдзе да некага там больш моцнага, больш веруючага. А Ён не адыходзіў. Ён прымае мяне такім, які я ёсць. Гэта ў маіх інтарэсах — стаць на вышыні задання, бо тады я набліжуся да Яго. Але калі заданне не атрымалася выканаць, планку не пераскочыў, то Ён прыходзіць усё роўна, калі толькі для мяне Ён галоўны…

СЛОВА
4301
Доўгі час мяне вельмі цікавіла тэма розных надзвычайных Божых дароў. Напрыклад, дар аздараўлення хворых, дар малітвы заступніцтва (асабліва малітвы вызвалення), дар моваў і тлумачэння моваў, дар прароцтва, дар пазнання, дар слова і г.д. Быў час, калі Бог паказваў мне, што тое, што адбылося падчас Пяцідзесятніцы і пасля яе з Апосталамі, нікуды не знікла, але ўсё і надалей актуальна. Я сустракаў людзей, якія мелі такія дары, час ад часу мог на сабе адчуць надзвычайнае дзеянне Духа Святога. Яно праяўлялася альбо ў тым, што я сам атрымліваў некаторыя дары ад Духа Святога, альбо я трапляў у эпіцэнтр дзеяння Духа ў жыцці іншых людзей. Мне вельмі хацелася, каб нешта такое было не толькі ў Польшчы, Францыі ці Бразіліі, але таксама і ў Беларусі. Я спадзяваўся ўбачыць праяўленне Божай славы ў тым выглядзе, у якім я яе бачыў недзе там за мяжой. Аднак праходзілі гады, мы прасілі Духа Святога, каб Ён таксама і сярод нас рабіў тое, што Ён зрабіў недзе там, а бачных вынікаў не было...

СЛОВА
3789
У першым чытанні праз рукі Філіпа дзеюцца агромністыя знакі і цуды. Людзі паверылі ўжо ў Езуса, захапіліся Ім, прынялі Яго навуку, але гэтага было мала. Таму пасылаюць за Апосталамі Янам і Пятром. Лічу, што не выпадкова моляцца аб дары Духа Святога менавіта яны. Ян на Апошняй Вячэры слухаў, як б’ецца Сэрца Бога, а пасля увесь час падпісваўся: [i]вучань, якога любіў Езус. І адназначна — ніхто не пісаў так шмат пра Любоў Бога, як ён, у сваіх трох лістах ды Евангеллі. Гэта быў вучань, які дасведчыў Любові Бога і сам пачаў любіць. Пётр — таксама не выпадковая постаць. Калі Езус развітваўся з вучнямі і нібы павінен быў пакінуць ім планы дзеянняў на доўгія гады наперад і ўсё патлумачыць, Настаўнік пытаецца ў Пятра: ці любіш ты Мяне? Гэта ажно так важна? Так! Гэта было самае галоўнае на той момант!!! Бо без гэтага нічога не адбудзецца. Менавіта таму прыходзяць Пётр і Ян. Яны палюбілі Бога. Дух Святы ўвайшоў у іх, і цяпер менавіта яны з’яўляюцца носьбітамі Святога Духа, і таму яны здольныя перадаць Яго іншым, тым, якія таксама хочуць любіць і любяць[/i]