СЛОВА
4265
Аллелюя!
Ва ўсіх сталых наведвальнікаў сайта прашу прабачэння за працяглую паўзу. Было шмат Божых справаў, якія забралі ў мяне шмат часу і якія, спадзяюся, неўзабаве дадуць свой плён. На гэты раз у прынцыпе таксама няма грунтоўнага тэксту, але прапаную некалікі пунктаў для разважання.
а. Аляксандр

СЛОВА
3850
Ці хрысціянін можа быць сумным? Перш за ўсё павінен быць праўдзівым. Гэта маё правіла. Калі табе сумна і больна – не прыкідвайся радасным і ўселюбячым, не крывадуш! Менавіта таму мяне раздражае, калі нехта з веруючых заахвочвае: давайце адзін аднаму паўсміхаемся, усе будзем радаснымі, вясёлымі і г.д. Калі не навучымся стаяць у праўдзе, а будзем прыкідвацца, то ніколі не зможам распазнаць сваёй хваробы. А сум – гэта сапраўды найчасцей духоўная хвароба. Толькі ад яе не трэба хавацца і апранаць штучныя маскі, а прызнацца і задумацца адкуль ён прыйшоў і як лячыцца...

СЛОВА
4006
Паспрабуем напачатку ўявіць карціну: Апосталы ў страху, зачыненыя дзьверы, Езус праходзіць праз зачыненыя дзверы і становіцца пасярэдзіне. Чаму менавіта пасярэдзіне? Каб усе глядзелі на Яго, каб адвялі свае вочы ад дзвярэй, да якіх Апосталы былі прыклееныя страхам, а ўзіраліся цяпер на Таго,у кім ёсць адзіны паратунак – на Уваскрослага Госпада.
Нашыя праблемы і беды, нашыя страхі – гэта зачыненыя дзверы перад юдэямі. Уваскрослы запрашае кожнага з нас адвесці свой позірк ад дзвярэй і сабрацца вакол Яго...

СЛОВА
3659
Калі я быў падлеткам, то, вядома, і блізка не разумеў, навошта так шмат чытанняў у Пасхальную Вігілію. Яны чыталіся на польскай мове, у сцюдзёным касцёле, а, гэта значыць, што я не меў ніякіх шанцаў да свядомага ўдзелу ў літургіі. Ды і, думаю, нават калі б яны былі па-беларуску, не шмат бы гэта змяніла. Бо спаць хочацца, а чытанняў так шмат, касцёл халодны – і гэтым усё сказана. Адзіным ратункам былі малітвы паміж чытаннямі, калі трэба было падняцца і зрабіць дадатковы рух, каб хаця б крыху абудзіцца. Дык які ўсё ж сэнс гэтых чытанняў, што так мучаюць не толькі малых, але і многіх дарослых?

СЛОВА
3840
Напэўна, многім з нас даводзілася быць пакрыўджанымі і часам вельмі моцна. Нехта носіць крыўду ў сабе, а я, напрыклад, тады пачынаю думаць, як адрэагаваць мне на дадзеную сітуацыю. Як правіла, хочацца неяк ушчыкнуць свайго крыўдзіцеля, укусіць, ну хаця б слоўцам – абы забалела. Як кажуць, калі не паб’ю, дык хоць пакусаю. Канечне ж, усё гэта хочацца рабіць у імя дабра. Абы чалавека правучыць, абы ён зразумеў ды пакаяўся, абы іншыя зразумелі. Часам мы кажам, што зло нельга пакідаць непакараным. Што ў такія моманты перажываю я сам? Здаецца мне, што многія з вас разумеюць, пра што я пішу... Вось толькі адна праблемка. Як бы я не хацеў свае перажыванні апрануць у пабожную форму, за імі, як правіла, стаіць не любоў да ворага, а жаданне проста адпомсціць яму. Так, проста жаданне помсціць…