СЛОВА
4209
Стаць у праўдзе – гэта не толькі прызнаць свае памылкі і згадзіцца на справядлівае пакаранне. Стаяць у праўдзе павінны не толькі вялікія злодзеі, але і тыя, хто мае шмат дароў ад Бога, а не выкарыстоўвае іх, хто лезе не ў свае справы, хто ганарысты, хто мае нізкую самаацэнку...
Уявіце карціну. Кожны свядомы хрысціянін ведае, што перад Богам трэба прызнаць свой грэх. Але далёка не кожны здольны нават для сябе назваць гэты грэх. Што застаецца? Мы стаім і плачам (часам нават шчыра) па ўчыненых грахах, толькі вось не да канца ведаем, па якіх! Стаць у праўдзе – гэта значыць, падцерці свой нос і прызнацца: я не бачу майго граху!

СЛОВА
5105

Иисус говорит нам идти и приобретать учеников. Являюсь ли я учеником Христа? Можно ли меня считать истинным учеником Иисуса Христа? Не спешите с ответом. Этот вопрос чрезвычайно сложный. Вы не сможете ответить на этот вопрос, пока не поймете, что значит быть учеником. Вот первый момент, который вы должны усвоить. Есть большая разница между ученичеством и тем, чтобы просто следовать за Иисусом, следовать за Ним потому, что Он бесплатно раздает хлеб...

СЛОВА
5108
як гэта ні дзіўна гучыць, але не выключана, што ў Валадарстве Божым мы можам нікога і не пазнаць са сваіх старых знаёмых ці нават блізкіх. Страшна? Але там мы на гэта можам нават не звярнуць увагі і, тым не менш, будзем шчаслівыя. Сустрэнемся з Богам — і ўсё! Хіба гэтага мала!? У даслоўным перакладзе з арыгіналу наш фрагмент Евангелля сканчваецца наступнымі словамі: все ведь для Него живут. Гэта значыць, што тут мы на зямлі жывём адзін для аднаго (сям’я, сябры, радзіма), а там будзем жыць для Яго, вакол Яго, узіраючыся ў Яго...

СЛОВА
4759
Асабіста мне часам крыўдна, калі бачу, як перад рэкалекцыямі (духоўнымі практыкаваннямі) ў людзей, як на тое, пачынаюць з’яўляцца нейкія важныя справы і яны адразу ж апускаюць рукі, кідаюцца з галавой у клопаты гэтага свету. А, тым часам, часта — гэта ўсяго толькі перашкоды, якія трэба нейкім чынам «пераскочыць», перамагчы...
Ведаеце, я не здзівіўся б, калі б даведаўся, што зусім не выпадкова вакол Езуса цеснай сцяной стаялі гіганты па два метры, а Закхей скакаў бы са сваім метр пяцьдзесят. Для яго гэтая сітуацыя была Божай правакацыяй, і ён яе ўдала пераскочыў.

СЛОВА
3682

Калі я распазнаваў сваё пакліканне, імкнуўся зразумець, чаго хоча ад мяне Бог, то доўгія гады мучыўся, спавядаўся і даставаў сваімі страхамі і неспакоямі духоўнага кіраўніка. І аднойчы ён сказаў мне: «А ты сам чаго хочаш?» Мяне гэтае пытанне выбіла з каляіны. Бо я ж чалавек веруючы, заўсёды хацеў спаўняць Яго Волю, хацеў Яму служыць. Цяпер я разумею, што тады мне быў блізкі вобраз раба, а не дзіцяці Божага. А да таго ж ува мне глыбока сядзелі беларуская памяркоўнасць і “лагоднасць”. Сёння я гэта называю бесхрыбетнасцю. Карацей, нават у адносінах да Бога я жыў па прынцыпе: што мне скажуць, тое і зраблю, куды піхнуць, туды і павалюся...