Уявіце малое дзіця, якое ўчапілася за сваю любімаю цацку і нізавошта не хоча яе адпусціць. Што тады трэба зрабіць? Ну, вядома! Трэба яму прапанаваць іншую цацку, і кулачкі самі раскрыюцца. Гэткую ж карціну можна назіраць і сярод «дарослых дзяцей». Для таго, каб забраць у хрысціяніна свабоду і радыкалізм, трэба яму даць нешта ўзамен, каб ён таксама палюбіў гэту іншую «цацку» і таксама пачаў баяцца яе згубіць...
Я ўпэўнены, што многія хрысціяне былі б зусім іншыя, калі б у свой час не прынялі гэтых «цацак» ад ворага. Як гэта выглядае на практыцы? Паспрабую паказаць на прыкладзе. Нейкі чалавек робіць для цябе нейкае дабро (ахвяруе вялікую суму грошай, дапамагае купіць дарагую рэч, здаць экзамен, дае зямлю пад будоўлю, альбо спрыяе самой будоўлі, запрашае ў дарагі рэстаран, водзіць па кабінетах, каб разабрацца з бюракратыяй і г.д.), а пасля просіць цябе, каб ты зрабіў для яго штосьці такое, што пярэчыць твайму сумленню і веры… Больш за тое, можа, нават і не просіць, а ты ўжо сам разумееш, што не можаш адмовіць яму, пакрыўдзіць, бо ўжо абавязаны яму за атрыманае дабро. Так мы губляем СВАБОДУ!
...дзіўлюся мысленню людзей. У гэтым жыцці, як вядома, дзеля таго, каб нешта асягнуць, трэба моцна пастарацца. Паўсюль суцэльная канкурэнцыя. Пры паступленні ва ўніверсітэт, на працу, у бізнесе… Студэнты альбо старшакласнікі ўмудраюцца панабіраць заняткаў з рэпецітарамі на цэлы дзень, у нядзелю. Каб зарабіць грошы, людзі працуюць дзень і ноч. І гэта ўсё для большасці з нас зразумела. А вось калі даходзіць справа да Бога ці збаўлення, то тут мы спадзяемся на «халяву»…
Езус ні словам не кажа пра колькасць. Уся сіла Яго адказу тоіцца ў слове подвизайтесь і ў вобразе вузкай брамы. Езус не кажа, колькі будзе збаўленых, але кажа: СТАРАЙСЯ… Калі я думаю пра колькасць, мне хочацца нібы схавацца ў масавасці, у натоўпе, сярод усіх. А ўваход у Божае Валадарства адбываецца праз вузкую браму. Там праходзяць па адным, а не прамільгваюць незаўважна і «на халяву». Кожны з нас павінен ПАСТАРАЦЦА. Такое ўражанне, што Езус кажа: не загружайся пытаннямі КАЛІ і КОЛЬКІ, а СТАРАЙСЯ, будзь заўсёды гатовым стаць перад ІМ. Усё залежыць ад таго, наколькі ты верыш і наколькі табе гэта сапраўды патрэбна. Калі па-сапраўднаму патрэбна, то ты ўжо проста не зможаш спакойна жыць з гэтым пытаннем, ты будзеш хвалявацца і рабіць высілкі ў сваім жыцці.
Несправядлівасць была, ёсць і будзе. Пакуль будзе існаваць гэты свет, будуць бедныя і багатыя, здаровыя і хворыя, таленавітыя, здольныя і “тупыя” і г.д. Чаму Бог не вырашае гэтай праблемы? Таму што ЁН ГАРАНТ НЕ РОЎНАСЦІ І СПРАВЯДЛІВАСЦІ, А ЧАЛАВЕЧАГА ШЧАСЦЯ...

Я ўпэўнены, што залежнасць ад багаццяў рознай стадыі прысутнічае ў жыцці кожнага з нас. Яна нас пераследуе ад моманту, калі мы пачынаем нешта рабіць у нашым жыцці, аж да магільнага грудка. Ды нават, думаючы пра смерць, людзям часта хочацца, каб іх пахавалі толькі ў гэтым месцы, апранулі толькі ў гэты касцюм і накрылі толькі гэтай дошкай. Чаму? Бо гэта мая зямля, мая магіла, мая любімая кашуля і г.д. Такое ўражанне, што сатана сэксуальным грахом паставіў сённяшні свет на калені, а багацце зрабілася ідалам нашай цывілізацыі...