-
-
СЛОВА
-
-
6620
Доўгі час я лічыў, што многія людзі не прымаюць Бога, таму што ім ніхто не растлумачыў. Альбо растлумачыў і паказаў, але неяк не так, не найлепшым чынам. Мне здавалася, што калі я ўсё раскажу і пакажу, памалюся за чалавека, паблагаслаўлю яго праз налажэнне рук, то справа пойдзе, як ураган. І толькі з гадамі я стаў заўважаць, што часта пасля маіх высілкаў не тое што ўрагану, але нават лагоднага ветрыку не дачакаешся. А, з іншага боку, у касцёле часам з’яўляюцца людзі, як гром з яснага неба. Ты напачатку нават думаеш, што яны да цябе зайшлі выпадкова і толькі на пяць хвілінаў, а пасля са здзіўленнем бачыш іх амаль кожную нядзелю на Літургіі і з радасцю заўважаеш: людзі цікавяцца, чытаюць, шукаюць, задаюць пытанні. Некаторыя з іх напаўняюцца Богам, нібы губка вадой. Такім чынам Бог мне паказваў і паказвае адну вялікую таямніцу пра чалавека. Гэтая таямніца ляжыць у сэрцы кожнага з нас, у нашым слове «ХАЧУ»...
-
-
СЛОВА
-
-
3911
Мы не ўмеем благовествовать, не ўмеем евангелізаваць, не ўмеем паказваць іншым Бога. Калі перад намі стаіць чалавек, нам цяжка сведчыць, страшна, не ведаем з чаго пачаць. І ў той час, калі трэба паказаць Бога, з нашых вуснаў вырываецца: а вы каталік, а вы былі ў споведзі? Зразумела што некалі там такія пытанні трэба задаваць, але калі задаём іх пры першай сустрэчы, то за імі хаваецца наша няздольнасць сведчыць пра Бога...
-
-
СЛОВА
-
-
13342
И, крестившись, Иисус тотчас вышел из воды. Езус адразу выходзіць з вады, бо не вызнаваў грахоў, так як іншыя, бо іх не меў. Значыць, для Яго хрост у Ярдане меў зусім іншае значэнне, чым для большасці людзей. Яму не трэба было каяцца. Усе евангелісты паказваюць хрост Езуса на самым пачатку Яго Місіі зусім не выпадкова. Да гэтага моманту (Езусу было 30 год) мы пра Яго амаль нічога не ведаем. Ад моманту ж хрышчэння для Езуса пачынаецца зусім новы этап Яго жыцця. Ён пачынае публічную дзейнасць, Яго місія набіраецца сілы з Вышыні. Менавіта таму Ян бачыць сыходзячага Духа Святога і чуе голас Нябеснага Айца. Езус атрымлівае намашчэнне, памазанне, бласлаўленне свайго Айца. Гэта як новае нараджэнне. Таму Ён акунаецца ў ваду і там, пад вадой, пакідае свае трыццаць год жыцця, каб, вынырнуўшы, пачаць новую дзейнасць — у сіле Святога Духа...
-
-
СЛОВА
-
-
4189
Езус мог бы ўсё растлумачыць, разжаваць і Яну, і вучням, сказаць: «Так, Я Месія, пра Мяне піша Ісая, і яшчэ той, і іншы — словам, не сумнявайся» і г.д. Аднак Ён так не сказаў. Дакладней, Ён кажа, але не да канца, усё больш намёкамі, якія часта не дадаюць нам жаданай чалавечай упэўненасці. А так бы хацелася яе мець! Гэта Яго педагогіка. Але чаму менавіта такая? Бог хоча, каб наша вернасць Яму была нашым жаданнем, рызыкай, памкненнем, а не рабствам. Вера – гэта рызыкоўны выбар! Гэта, калі хочацце, гвалт над сабой і над Небам, але менавіта такія, як казаў Езус, здабываюць Валадарства Нябеснае. У той час, калі мне хочацца пачуць правільны адказ, каб за мяне штосьці рашылі альбо да чагосьці падштурхнулі, падагналі, Бог хоча, каб я сам прымаў рашэнні ў веры.
-
-
СЛОВА
-
-
4220
Асабіста мне вельмі б хацелася, каб Ян Хрысціцель канкрэтна сказаў, што трэба рабіць. Ну, падумайце самі, што стаіць за словам пакайцеся? Я ўжо шмат разоў чуў пытанне ад людзей, якія пачынаюць абурацца, калі ім кажаш: расці ў веры, адкрый перад Богам сэрца, будзь лепшым і г.д. Згаджаюся, што за такімі лозунгамі, на жаль, часта нічога не стаіць. Людзі рады былі б пайсці за імі, але не ведаюць як, ніхто ім гэтага не паказвае. Асмелюся сказаць, што, магчыма, і самі «агітатары» не ведаюць, што з гэтымі лозунгамі рабіць. Нешта падобнае асабіста я ўбачыў у слове «пакайцеся». Мне мала яго, хочацца нечага большага, хочацца канкрэтыкі, крокаў, пунктаў, схемы і г.д.
-
-
СЛОВА
-
-
4038
Стаць у праўдзе – гэта не толькі прызнаць свае памылкі і згадзіцца на справядлівае пакаранне. Стаяць у праўдзе павінны не толькі вялікія злодзеі, але і тыя, хто мае шмат дароў ад Бога, а не выкарыстоўвае іх, хто лезе не ў свае справы, хто ганарысты, хто мае нізкую самаацэнку...
Уявіце карціну. Кожны свядомы хрысціянін ведае, што перад Богам трэба прызнаць свой грэх. Але далёка не кожны здольны нават для сябе назваць гэты грэх. Што застаецца? Мы стаім і плачам (часам нават шчыра) па ўчыненых грахах, толькі вось не да канца ведаем, па якіх! Стаць у праўдзе – гэта значыць, падцерці свой нос і прызнацца: я не бачу майго граху!
