Уявіце малое дзіця, якое ўчапілася за сваю любімаю цацку і нізавошта не хоча яе адпусціць. Што тады трэба зрабіць? Ну, вядома! Трэба яму прапанаваць іншую цацку, і кулачкі самі раскрыюцца. Гэткую ж карціну можна назіраць і сярод «дарослых дзяцей». Для таго, каб забраць у хрысціяніна свабоду і радыкалізм, трэба яму даць нешта ўзамен, каб ён таксама палюбіў гэту іншую «цацку» і таксама пачаў баяцца яе згубіць...
Я ўпэўнены, што многія хрысціяне былі б зусім іншыя, калі б у свой час не прынялі гэтых «цацак» ад ворага. Як гэта выглядае на практыцы? Паспрабую паказаць на прыкладзе. Нейкі чалавек робіць для цябе нейкае дабро (ахвяруе вялікую суму грошай, дапамагае купіць дарагую рэч, здаць экзамен, дае зямлю пад будоўлю, альбо спрыяе самой будоўлі, запрашае ў дарагі рэстаран, водзіць па кабінетах, каб разабрацца з бюракратыяй і г.д.), а пасля просіць цябе, каб ты зрабіў для яго штосьці такое, што пярэчыць твайму сумленню і веры… Больш за тое, можа, нават і не просіць, а ты ўжо сам разумееш, што не можаш адмовіць яму, пакрыўдзіць, бо ўжо абавязаны яму за атрыманае дабро. Так мы губляем СВАБОДУ!
...дзіўлюся мысленню людзей. У гэтым жыцці, як вядома, дзеля таго, каб нешта асягнуць, трэба моцна пастарацца. Паўсюль суцэльная канкурэнцыя. Пры паступленні ва ўніверсітэт, на працу, у бізнесе… Студэнты альбо старшакласнікі ўмудраюцца панабіраць заняткаў з рэпецітарамі на цэлы дзень, у нядзелю. Каб зарабіць грошы, людзі працуюць дзень і ноч. І гэта ўсё для большасці з нас зразумела. А вось калі даходзіць справа да Бога ці збаўлення, то тут мы спадзяемся на «халяву»…
Езус ні словам не кажа пра колькасць. Уся сіла Яго адказу тоіцца ў слове подвизайтесь і ў вобразе вузкай брамы. Езус не кажа, колькі будзе збаўленых, але кажа: СТАРАЙСЯ… Калі я думаю пра колькасць, мне хочацца нібы схавацца ў масавасці, у натоўпе, сярод усіх. А ўваход у Божае Валадарства адбываецца праз вузкую браму. Там праходзяць па адным, а не прамільгваюць незаўважна і «на халяву». Кожны з нас павінен ПАСТАРАЦЦА. Такое ўражанне, што Езус кажа: не загружайся пытаннямі КАЛІ і КОЛЬКІ, а СТАРАЙСЯ, будзь заўсёды гатовым стаць перад ІМ. Усё залежыць ад таго, наколькі ты верыш і наколькі табе гэта сапраўды патрэбна. Калі па-сапраўднаму патрэбна, то ты ўжо проста не зможаш спакойна жыць з гэтым пытаннем, ты будзеш хвалявацца і рабіць высілкі ў сваім жыцці.

Внешне у нас была приличная семья, всё хорошо. То, что отца нет, так это мелочи, отцов не было у большинства моих дворовых и школьных знакомых. В доме действовали правила: не говори, не чувствуй. Бабушка играла в хорошую семью, пыталась устраивать какие-то семейные обеды, на праздники надо было ездить к родственникам. При этом в нашей семье никогда нельзя было услышать о любви, такого слова просто не существовало. О дедах-алкоголиках предпочитали не говорить, от меня это пытались скрывать. У нас вообще ни о чём не говорили; всё общение сводилось к вопросам: «хочешь - не хочешь есть», и «как дела – нормально». Слово «нормально» я выучила лет в 6, и с тех пор до 19-20 лет оно отражало все категории моих чувств, состояний от «всё плохо, сейчас умру», до «ничего, можно жить»...