СЛОВА
2903
Езус зжаліўся над жанчынай, уваскрасіў яе сына і аддаў яго маці. Ніхто Яго аб гэтым не прасіў. Жанчына не мела веры, патрэбнай для аздараўлення, а Езус гэтай веры ў дадзены момант нават не патрабуе...

СВЕДЧАННІ
2572

Я адчула, што калі страх зробіць сваю справу, я паддамся яму, то позірк Пана ўсе адно застанецца поўным любові да мяне, такім жа светлым, як і раней. Але магчыма ў вачах, я ўбачу адбітак імгненнага болю, які пройдзе праз Яго сэрца

СВЕДЧАННІ
1923
Господь показал мне, что когда человек истинно хочет освободиться, он этого желает всем сердцем и постоянно сожалеет о том, что делает, тогда и Он идет навстречу...

СВЕДЧАННІ
2100
И вдруг Дух Святой говорит: «То, что этот человек говорит, что Бога нет, виноват ты! Ведь ты, свет миру, столько времени ты проживаешь в комнате, и он так и не увидел в тебе Христа!»...

СЛОВА
2558
Малітва просьбы праяўляецца не ў людзкой “красноречивости” або мнагаслоўі, не ў гадзіне аддадзенай Богу, каб прачытаць Яму мае складна і геніальна зложаныя “вершыкі”, а ў агромным жаданні сэрца, гатовасці несці ахвяру, у парыве да мэты...

СЛОВА
3541
Здавалася б, элементарная тэма… Хто з нас не ведае як прасіць? Свая ж кашуля заўсёды бліжэй цела. Ужо што-што, а свайго мы не ўпусцім… Аднак Слова Божае паказвае нам, што не ўсё так проста нават з гэтай, здавалася б, элементарнай малітвай. Прапаноўваю вам найперш убачыць “нестыковачку” ў Бібліі па дадзенай тэме, а пасля спрабую асцярожна даць нейкія спробы адказу...

СЛОВА
3370
Бог дазваляе нам адыйсці, каб адчуць голад... Гэта Ён спасылае вялікі голад, каб мы вярнуліся. А калі прыходзіць гэты голад, нам адкрываюцца вочы і бачым, што ўжо даўно жывём сярод розных свінняў. Часам голад нам паказвае, што ў гэтым жыцці мяне нічога ўжо не насычае, а іншы раз паказвае, што хацеў насыціцца, але не тым, чым трэба. Так ці інакш, голад ад Бога з’яўляецца імпульсам да вяртання...

СЛОВА
4605

Кожны чалавек, незалежна ад веры, нашых жаданняў і поглядаў, з’яўляецца качэўнікам. Усім нам, без розніцы ўсведамляем гэта ці не, трэба некуды ісці, бо ўвесь час нечага нехапае. Адкуль усё гэта бярэцца? Думаю, трэба спытацца ў нашага праайца чалавечнасці Адама. Гэта ён выйшаў з раю і ад таго моманту яго дзеці маюць вечны голад. Гэта мы, дзеці Адама, адчуваем, што мы не на сваім месцы, што нам вечна нечага не хапае. Мы – выгнаннікі, якія самі сябе выгналі. Адсюль прагненне ісці, толькі не ведаем куды...